Als kind heb ik me altijd anders gevoeld dan anderen.  Ik keek altijd nét even anders naar de wereld dan anderen dat leken te doen. Ik voelde me niet thuis op deze wereld. Maar vooral; ik voelde me niet gezien! Ik werd veel gepest en liep daarna compleet vast. Tegelijkertijd kwam ik tot de ontdekking dat ik op mannen viel. Ik kon er met niemand over praten, ook niet met mijn eigen ouders. Zij hadden hun eigen issues. Ik voelde me (te)veel en ongewenst. Wat had het leven nog voor zin? Voor mij hoefde het niet meer....

Op volwassen leeftijd wordt dit gevoel versterkt als ik  jaren rondloop met onverklaarbare pijnen in mijn voeten, die me tot wanhoop drijven. Ook het jarenlange moeten missen van contact met mijn eigen moeder, heeft er flink in gehakt. Maar laat dit laatste nu de reden zijn dat ik met regressietherapie in aanraking ben gekomen voor mezélf!

​

Dankzij regressietherapie heb ik alle zwaarte en (emotionele en fysieke) pijnen van de ladingen uit mijn leven kunnen wegnemen. Er kwam iets voor terug: vertrouwen en plezier! En nog belangrijker: ik kon mezélf weer zien. Het leven is eigenlijk heel erg leuk! :-)

Nu ik zélf geschoold regressietherapeut ben is het mijn missie ánderen ook te mogen helpen bij hún (beladen) thema's. Maar vooral het leven weer leuk en plezierig te mogen ervaren!
 

Weet: "Als je op de bodem zit, kun je alleen nog maar omhoog"